Dawno zastygła proza życia
Na coraz dłuższych, nocnych mrozach,
Dajcie mi wina do popicia,
Od prozy wolę życia prozak.

On nie odmienia mego świata,
Gdy go rozgryzam, to jest gorzki,
Marna uśmiechu prolongata,
Na życie w proszku biorę proszki.