Kiedy serce uderzać zaczyna,
Człowiek rodzi się po to, by biec,
Z każdym rokiem cenniejsza godzina,
Odmierzana zegarem tych serc.

Nasza skóra, jak papier szeleści,
Niebo oczu za chmurą się skryło,
Dawne chwile to już opowieści,
Powtarzane ze względu na miłość.
A na głowach, jak sieci pajęcze,
Siwe włosy utkane przez lata,
Mróz przechadza się z kwiatów naręczem
I na szybach z nich wieńce wyplata.

Zasiedzeni w prywatnym Betlejem,
Do stajenki pragniemy już biec,
Szukać życia i znaleźć Nadzieję,
Co ogrzeje nam serca jak piec.

Dni spadają, jak płatki za oknem,
I omdlałe topnieją na dłoni,
Stare płaszcze od wspomnień namokłe,
Pustą ścianę pomogły zasłonić.
Każda chwila, jak płomień od świecy,
Chłodnych wiatrów się lęka i chwieje,
Dawniej piękni, a dzisiaj kalecy,
Odgrzebiemy spod śniegu nadzieję.

Zasiedzeni w Betlejem prywatnym,
Do stajenki pragniemy już biec,
Choć boimy się podejść do szatni,
Aby przeciąg nie zgasił nam świec.

Nasz horyzont się zwęża jak pętla,
Nad nim wieczność powoli już wschodzi,
Zima także potrafi być piękna,
Przecież Chrystus się zaraz urodzi.
Nowe życie się zacznie niedługo,
Chłód przeminie, zaświta Nadzieja,
Śmierć nie będzie królową, lecz sługą
I przestanie powieki zaklejać.

Zasiedzeni w prywatnym Betlejem,
Do stajenki pragniemy już biec,
Szukać życia i znaleźć Nadzieję,
Co ogrzeje nam serca jak piec.