Marionetka rozmyśla,
Chce z kimkolwiek pogadać,
A tu tylko jest cisza,
Co jak kot się zakrada,
Nie usłyszy ni słowa,
Myśli w mroku się gubią
Lecz urazy nie chowa,
Lalki przecież nie mówią.

Jestem sama przez lata,
Nikt nie mówi nic do mnie,
Mrok się w suknię zaplata,
Lecz brakuje mi wspomnień.
Noc jedynie wie o tym,
Jaki sen mnie ominął,
Tylko jak być samotnym,
Gdy się nigdy nie żyło?

Chcę być kiedyś kochaną
I móc kochać dowoli,
Albo płakać do rana,
Kiedy miłość zaboli.
Los zniweczył te plany,
Nie dał zagrać mi w miłość,
No, bo jak być kochanym,
Gdy się nigdy nie żyło?

Chciałam włosy mieć siwe,
Znicz starości zapalić,
Tylko ludzie w porywie
Kurz z mych włosów strzepali.
Nowych sukien sztandary
Tors pęknięty zakryją,
No, bo jak tu być starym,
Gdy się nigdy nie żyło?

Ciągle mam coś nowego:
Oczy, dłonie i ciało,
Ile we mnie jest tego,
Co z początku być miało?
Wciąż zaczynać od zera,
Życie tylko zamgliło,
Jak po ludzku umierać,
Gdy się nigdy nie żyło?