Rogaty księżyc z błyskiem w oku
Europę uwieść chce diabelsko
I osadzony w sadzy mroku
Po sadzie gwiazd przetacza cielsko,
Jak biały byk, by krok po kroku
Podjadać mgieł wieczornych zielsko.

On rzuca na ulicę światło,
A może światłem – nie wiem tego,
I tnie jak nożem cieni natłok,
Ja przypatruję się ich brzegom,
Bo rozciąć cienie nie jest łatwo,
Zachłannie krajów swoich strzegą.

Z mym cieniem staję na przystanku,
A czas przycupnął na poboczu,
W połowie drogi do poranku
Napina grzbietu łuk, jak kocur,
Celując w tarczę na zegarku,
Wskazówki strzałą łowi wieczór.

Księżyca rogi jak kamerton,
Co strojem światła nastrój tworzy,
Nie tętni poblask, ale tętno,
Nie tłoczy tylko snów narkozy.
Na tramwaj czekam, by nie przemknął,
Mój cień na szynach głowę złożył.

Wagony jadą tramwajowe,
Tak chodnik staje się szafotem,
Cieniowi tramwaj odciął głowę,
Gdy księżyc uwieść chciał Europę.
Nasenne środki transportowe
Omijam, idąc na piechotę.