Wszedłem kiedyś do ogrodu letnią nocą,
Wiatr pomieszał woń maciejki i piołunu,
Gwiazdy srebrnie i niepewnie gdzieś migocą,
Kiedy słucham cichutkiego drzew poszumu.
Jakieś łkanie gdzieś w altanie dolatuje,
Patrzę, księżyc srebrne łezki wypłakuje,
A na gwoździu lisia czapa wisi obok,
Smutny miesiąc nos wyciera w biały obłok.

Czemu płaczesz srebrny bracie nocą bladą?,
Wróć na niebo, rozświetl drogi i polany,
Zaświeć tym, co są już w domu
I tym, którzy jeszcze jadą,
Oraz temu, co już kładzie się zaspany.

Skinął na mnie, abym usiadł obok niego
I postawić tuż przede mną chce butelkę,
Mówi do mnie bardzo skromnie - To nic złego.
Wszystko powiem, tylko napij się kropelkę.
Sam ją robię, bo w chorobie się przydaje,
Aromatu z gwiezdnych mgławic tu dodaję,
Komet młodych dosypuję też troszeczkę,
Nawet słońce wpadnie czasem na wódeczkę.

Czemu płaczesz srebrny bracie nocą bladą?
Zaświeć dziecku, zanim zaśnie, niech pomarzy,
Tym, co jeszcze spacerują,
I tym, którzy już nie jadą,
Oświetl tych, co jeszcze wstydzą się swych twarzy.

Już nie mogę, albo nie chcę, znów to samo!
Ciągle świecę, ale dziś się wszystko zmieni,
Lica blade, spać się kładę wcześnie rano,
Chcę się upić i pozostać chcę na ziemi!
Człowiek ciebie już na niebie nie zobaczy?
Spacerowicz i poeta są w rozpaczy,
Bardzo ciebie potrzebują wszyscy oni,
Wróć na górę, zanim słońce cię dogoni.

Więc już nie płacz srebrny bracie, skończ ze łzami,
Zaświeć w parku na ławeczce zakochanym.
Podziękują ci, co nawet
Nie są jeszcze zakochani,
Zaświeć proszę także tym nie pokochanym.