słowa: Piotr Cieński
muzyka: Jarosław Wilkosz

wykonanie:
Anna Dereszowska, Marcin Przybylski (Teatr Polskiego Radia)
Monika Węgiel, Wojciech Żołądkowicz, Marcin Januszkiewicz (Teatr Współczesny w Warszawie)

piosenka ze spektaklu "Gran Operita"
(Teatr Współczesny w Warszawie - premiera 27.04.2011 r.)

Minął już czas wysiewu mogił
I miała skończyć się pogarda,
Ryfka nie miała jednej nogi,
Na plecach Eliasz dźwigał garba.
Z nieba wciąż odpadała farba,
A oni skrzyżowali drogi.

Gdy to dostrzegli ze starszyzny,
Kalekę chcieli zszyć z garbusem,
Na ciałach i w pamięci blizny,
Mówiono więc: bliźniacze dusze.
Gdy się spotkali pod ratuszem,
Wziął Eliasz Ryfkę z tej mielizny.

W kagańcu wspomnień pamięć warczy,
Której uciszyć się nie daje
Od tylu lat.
Kalekom wojna nie wystarczy,
Bo w nich na zawsze pozostaje
To, czego nie zniósł świat.

I na spacerze rozmawiali,
Jak szli przez morze krwi czerwone,
Które nie rozstąpiło fali,
A Mojżesz zginął wraz z Aaronem.
Wiatru nie nazwał nikt cyklonem,
Bo cyklon wiejąc, płuca palił.

Wspomnień szeptała mu wycinki,
Jak utraciła swoją nogę,
Koła pociągu do Treblinki,
Trzask kości, krew i ból na drogę.
Oczy zaś od patrzenia w ogień,
Tak posmutniały jak rodzynki.

W kagańcu wspomnień pamięć warczy,
Której uciszyć się nie daje
Od tylu lat.
Kalekom wojna nie wystarczy,
Bo w nich na zawsze pozostaje
To, czego nie zniósł świat.

Ryfka Eliasza poprosiła,
By jej powiedział, że kłamała,
I że się wojna nie zdarzyła.
On odparł: Kłamiesz moja mała.
Był świat, którego nie poznałaś,
O którym śniłaś moja miła.

Utkał z pamięci sieci ulic,
Kawiarnie, ciasto z migdałami,
Dobrych i kochających ludzi,
Herbaty smak z konfiturami,
Obok rodzice ukochani,
Nie było wojny, która budzi.

I nie mówiła już o wojnie,
Pan Bóg uśmiechał się przez tęczę,
Wypiękniał świat.
A ona zaśnie dziś spokojnie,
Bo to znaczyło dla niej więcej,
Niż to, co znosił świat.